lunes, 13 de diciembre de 2010

It's been a lot going on lately...


... por iso tardei tanto en escribir unha nova entrada. A verdade é que si, ultimamente estiven algo ocupado e non atopaba o momento idóneo para escribir algo. Non estou dicindo que este o sexa tampouco; pero digamos que é o menos malo. Por iso aproveito o tempo entre conversación e conversación de skype para escribir unhas verbas...

E entre esa morea de traballo digo que teño (seguramente non sexa para tanto e me estea queixando de vicio) atópase a tarea de dar clase. Unha nova experiencia que xa iniciara o ano pasado dun xeito un pouco máis light e que agora exerzo de forma máis ou menos continuada.

Puxéronme ó cargo das clases de prácticas da asignatura Building Acoustics do 4º curso de enxeñería civil. A miña tarea á basicamente chegar á clase e explicar un pouco a base teórica dos exercicios que van a facer para que logo eles procedan á resolución dos mesmos mentres eu respondo ás súas dúbidas tanto na clase como posteriormente nas titorías (se é que sei).

O primeiro día, e acompañado polo habitual medo escénico que sorprendentemente desapareceu ós poucos intres, pedín perdón por non poder explicar en sueco (I'm getting there -puntualicei-) e comecei a clase. Puiden ver nas súas facianas (a xulgar por min moitas delas delataban idades maiores á miña) xestos de aprobación que me encheron de orgullo...

Podo afirmar que ata agora esta é unha das partes do doutoramento que máis me está a gustar... Aquí deixo unhas fotos que tomei ó remate dunha clase sobre unha das explicacións que escribín no "whiteboard"...

miércoles, 10 de noviembre de 2010

Santiago


E como prometín; este ano non ía ser coma o pasado onde case non voltei á casa en todo o curso. Así que, tras dous meses fóra, xa eran horas de repoñer baterías cunha dose de familia e amigos.

A verdade é que os seis días que pasei alá deron para máis do que nun principio se podía agardar. E é que en certo xeito a distancia fai que cada vez que voltas á casa todo se viva máis intensamente e se disfrute aínda máis se cabe.

E unha vez máis doume conta do tesouro que teño alá e que a modo de reliquia vai collendo máis valor a medida que pasa o tempo. A alegría de te-la mellor familia e os mellores amigos do mundo que teñen a habilidade de facerme sentir tan preto deles coma nunca e recordarme que nada cambia a pesar da distancia non se pode expresar con palabras...

Na miña parede colgan dende a miña volta a Suecia tres papeis. Tres follas que poucas veces antes significaran tanto. Nelas, os meus amigos escribiron mensaxes personais para min simulando o muro do Facebook. Un regalo para sempre que abofé me axudará a sobrepoñerme dalgunha que outra adversidade que se poida presentar ó lelo. Porque vós tamén estades en todo momento aquí comigo! Gracias!

Tamén houbo tempo para un sábado de Paintball, e unha festa a "golpe de domingo" onde me entregaron o devandito regalo así como o mono de triatlón co que Antón compite no seu equipo francés e que por suposto tiven que probar xunto con algún que outro complemento...
Gracias! Moitas gracias!

martes, 2 de noviembre de 2010

NSCM 23


Cheguei o martes 19 de Aalborg ás 8 da tarde e xa sen apenas desempacar collín outro avión ó día seguinte ás 12 da mañá desta volta cara Estocolmo. O "23rd Nordic Seminar of Computational Mechanics -NSCM-" suporía o meu "debú" como conferenciante.

Envolto no medo escénico habitual nestes casos saltei á palestra dende onde puiden albiscar unha manchea de oíntes atentos a todas e cada unha das miñas palabras. Sorprendentemente os nervios fóronse coas primeiras verbas para non volver máis ata a rolda de preguntas, onde a amabilidade das cuestións formuladas maioritariamente por professors mesturada coa sorte de saber responder ó que querían serviron como peche á miña intervención xunto cun fondo aplauso.

E así foi a miña primeira actuación como conferenciante que rematou cunha fin de semana en Estocolmo na compaña de Peter, que tamén fora a presentar un dos seus traballos á devandita conferencia. Esperemos que sexa a primeira de moitas!

domingo, 24 de octubre de 2010

Aalborg


Cheguei só ó aeroporto e sen saber moi ben aínda a ónde me dirixía metinme no primeiro autobús que me levaba ó centro da cidade. Unha vez alí, preguntei e, sen moito convencemento fixen un transbordo que me levou ás aforas da cidade onde se supoñía que me tiña que hospedar.

- "This is the last stop mate!" -dixo o conductor-

Puiden observar que pese á súa boa intención tratando de axudarme non tiña nin a mínima idea de ónde se atopaba o que eu buscaba.

-"That's alright sir! Don't you worry! I will hoop off here and I will hopefully manage to find the place myself".

Baixei do autobús e tentando á sorte timbrei na primeira casa que atopei:

-"Excuse me sir, good evening! I am looking for a place called Nymarksminde. If I am not mistaken I think It is a farmhouse and It should be close by..." -dixen dubitativo-

-"Well, It is quite far from here. About 4 km more or less. But... wait there! I will give you a lift" -dixo sen pensalo-

Alí me metín naquel coche asombrado de novo pola amabilidade escandinava e tras unha amena charla xa estaba alí!

---

Dentro esperábame Clauss, un estudiante de doutoramento belga da miña idade que tamén viña a toma-lo curso ó que eu ía asistir: "Analysis of wave propagation in solids and structures". A miña titora considerou adecuado que fixera este curso e mandoume á bonita cidade de Aalborg (Dinamarca) durante 12 días. Outra experiencia...

Comezamos a falar e a contarnos as nosas vidas e, tras meternos na cama chegou a terceira en discordia: Nadiya, unha rapaza de Kazajistán afincada en San Petesburgo dende hai 6 anos e tamén da nosa idade. Presentación rápida e para a cama que o curso comezaba ó día seguinte.

---

Foron 12 días de convivencia 24/7 que superaron tódalas miñas expectativas. Xente á que abofé non esquecerei tras compartir con eles horas de estudio, turismo, bromas, aulas, etc. A granxa na que nos hospedamos resultou ser ó final o lugar idóneo para relaxarse, traballar e facer piña como así pretendían os organizadores do curso.

Sen dúbida outra boa experiencia para non esquecer!
Curiosamente había na granxa un campo con 18 buracos de "Futgolf":
E piscina...
Os amenceres indescriptibles como podedes observar nas fotos...
E para os que aínda esteades dubidando... SI! tamén traballamos!

domingo, 10 de octubre de 2010

Una chica invisible

Hoxe quero compartir con vós un artigo que lin hoxe no diario El País.Sen dúbida, un testimonio que relata a cruda realidade dun país que, por sorte ou por desgracia, estou a vivir dende a distancia.

Una chica invisible

Si en su día mi abuelo hubiese sabido que su nieta tendría que emigrar como él, seguramente no habría regresado a España


Tengo 24 años recién cumplidos. Soy de la generación del 86, aquella que nació cuando España entro en la Unión Europea, con la promesa de que, a partir de entonces, solo podía ir a mejor.

Desde que recuerdo, he hecho todo lo que se supone que un joven tiene que hacer. Acabe los estudios primarios y secundarios sin tener que repetir ni un curso, destacando en algunas asignaturas y siendo mediocre en otras, como tantos otros alumnos. Fui a un colegio en el que entrabas a los 3 años y salías a los 18 con un solo objetivo: Entrar en la Universidad. Y eso es lo que hice. Me matricule en Derecho con toda la ilusión del mundo. Empecé a maquillarme, a llevar tacones, a viajar con mis amigos. Conseguí una beca de movilidad, descubrí lo que era vivir lejos de la familia, de los amigos, de lo conocido y a valerme por mi misma. Trabajaba los fines de semana y los veranos, como tantos otros, para permitirme algún que otro capricho. Me enseñaron que tenía que ahorrar, que solo me gastase el dinero en algo que necesitase realmente o que desease con verdadero fervor. No fumo, no bebo, no me paso la vida en un parque ni la noche en un botellón. Soy, lo que se podría llamar, una joven normal, una de tantas otras, una chica invisible.

Hoy he ido a recoger el titulo que certifica que soy licenciada en Derecho y, sentada en el tranvía, con un papelito en la mano que dice que soy una más de tantos otros, durante el trayecto que cubre entre mi ya antigua facultad y mi "puesto de trabajo" me he dado cuenta que no tengo futuro. Al menos no aquí. Y sin embargo la gente dice que tengo suerte porque he conseguido entrar a trabajar en lo mío, aunque no me paguen ni para el metro que tengo que coger todos los días, ni tenga contrato ni forma de demostrar que estoy trabajando. ¿Esto es a lo que podemos aspirar los jóvenes? ¿A sentirnos satisfechos por lograr trabajar gratis?

La generación de nuestros padres y nuestros abuelos, nos miran desde arriba y nos comentan que ellos tampoco lo tuvieron fácil. Es cierto, mis padres lo pasaron muy mal hasta que empezaron a progresar en la vida, y poco a poco y con mucho esfuerzo han sacado a sus dos hijos a delante, nunca nos ha faltado de nada e incluso han podido soñar en que podíamos aspirar a llegar aun más lejos que ellos. Han conseguido su futuro y ya tienen la vida resuelta. Pero hay algo que nunca tuvieron que hacer: Trabajar gratis y tener que sentirse afortunados por ello.

Si me pongo a pensar en la situación del resto de mis compañeros de generación, los únicos que están colocados son los hijos de personas influyentes, algo que no extraña a nadie, pues siempre son los primeros en encontrar trabajo. O más bien que lo tienen garantizado de nacimiento. Son la nueva nobleza. El resto vive de becas que no llevan a ninguna parte o han elegido opositar. De hecho, a nuestra promoción se le ha puesto la etiqueta de opositores. Es la única forma de optar a un puesto de trabajo fijo y no tener que abandonarlo todo para irte lejos de los que más quieres para abrirte camino en la vida.

Por el contrario, yo he elegido un camino más difícil, lo que a mi padre le está dando grandes dolores de cabeza. He elegido el sector privado, sin referencias, sin sangre azul, sin padrino. Y lo he elegido porque es lo que realmente me apasiona, lo que he querido siempre. Y sin embargo, ese convicción, esos sueños, empiezan a derrumbarse. Acabo de cumplir 24 años, vivo en casa de mis padres, trabajo sin contrato ni sueldo, no puedo irme a vivir con mi novio porque después de buscar trabajo durante un año sin éxito ha tenido que volver a estudiar. Ya ni siquiera puedo trabajar en verano o los fines de semana, y sobrevivo de mis ahorros, pero estos no son un pozo sin fondo. He tenido que pedir a mis padres que me financien el master y no sé cuando se lo podré devolver.

La realidad es que solo tengo una posibilidad de entrar en el mercado laboral, pero implica un sacrificio que ya tuvo que hacer mi abuelo y si en su día hubiese sabido que su nieta tendría que hacer lo mismo, seguramente no hubiese regresado a España: emigrar.

¿Es esta la solución al paro juvenil? ¿Oprimir tanto a los jóvenes hasta que no tengan otra solución que marcharse y así descender el número de parados? Son los que teóricamente lo tienen más fácil para moverse, a fin de cuentas aun no pueden permitirse contraer responsabilidades que les aten a algún lugar. ¿Por qué preocuparse por ellos si en cuanto se vayan serán un problema menos para el Estado?

¿Nadie se da cuenta que somos el futuro y que las pensiones de aquellos que nos miran desde arriba con sus contratos indefinidos blindados dependen de que consigamos trabajar y, ante todo, cotizar? ¿Nadie se da cuenta que si los primeros que se van son los emprendedores, quien va a quedar para tirar del carro?

Cada noticia que leo sobre la crisis y la economía, hablan de jóvenes parados, de porcentajes, números, bancos, políticos, consumo, empresas que cierran, subvenciones, rescate y un largo etcétera. Pero nadie se ha dado cuenta de algo fundamental, algo que no es nada nuevo: Sin sueldos no hay consumo, sin consumo no hay ganancias, sin ganancias no hay empresas, sin empresas no hay recaudación, sin recaudación no hay inversión y todo acaba en una espiral negativa.

No nos engañemos, trabajo hay, siempre hay. El problema es que no quieren pagarte por ello y si lo hacen, lo mínimo de lo mínimo. Aquí cada cual mira por su beneficio a corto plazo y no se dan cuenta que con ello están hundiendo aun más el país. Pongámoslo de esta manera:

Lo primero que se consume son las necesidades básicas, después, y si se puede, necesidades secundarias y finalmente, y si sobra algo, en caprichos. Ahora pongamos un ejemplo de familia estándar. Ambos padres trabajan, su hijo entre 25 y 35 años, con estudios, no trabaja. El gasto en necesidades básicas es mayor, se pueden permitir gastos secundarios pero ya no les queda para los caprichos y, viendo como está el panorama, ahorran todo lo que pueden. Es decir, consumo justito, nada que movilice la economía.

Ahora pongamos que ese mismo hijo trabaja, cobra un sueldo de joven, es decir, no llega a los 600 euros. Sin embargo, los ingresos aumentan y se puede destinar a un mayor consumo secundario. Ya se puede permitir un coche, salir más noches a cenar, comprarse algo de ropa todos los meses, pero aun no le llega para independizarse por lo que la economía tampoco se moviliza demasiado.

Finalmente pongamos que ese joven obtiene un sueldo razonable, de entre 1.300 y 1.500 euros al mes. De repente el joven ya puede volar del nido, por lo que el gasto que tenían que realizar los padres en mantenerle se reduce a 0 al poder este cubrir sus propias necesidades y algún que otro consumo secundario. Los padres ven que sus ingresos son los mismos pero sus gastos se reducen considerablemente, pudiendo destinarlos a otros consumos secundarios e incluso caprichos. Y de repente, el consumo se dispara, la economía crece, se crean más puestos de trabajo y empieza una espiral positiva.

La economía no es una ciencia exacta, pero la base de todo nuestro sistema, que se funda en el consumo, es la cantidad de sueldos que exista en un país y el nivel de los mismos. Si con el trabajo que realizo ganase un sueldo mínimamente decente, y como yo, todos aquellos que trabajan sin sueldos ni contratos, el consumo se dispararía y empezaría la espiral positiva. Pero si nadie apuesta por nosotros, nosotros no vamos a dar nada a un país que no nos quiere.

Los jóvenes somos la semilla del futuro y allá donde vayas parece que somos una lacra social, que no ha trabajado en su vida y que solo sabe memorizar libros, salir los fines de semana y vivir de nuestros padres. Señores, solo pedimos que nos den la oportunidad de aprender y de trabajar y que dicho esfuerzo se vea recompensado. Y no solo uno más que rota en un puesto de trabajo permanentemente ocupado por becarios y demás jóvenes que todavía no entienden que aceptando estas condiciones estamos arrastrando a los que vienen detrás, al igual que hicieron con nosotros lo que iban por delante, a una espiral negativa cada vez más profunda.

Solo quiero trabajar, cobrar un sueldo, formar una familia, estar satisfecha con mi vida. Pero cada día tengo más claro que aquí, en España, no lo voy a conseguir. Ojalá mi abuelo no se retuerza en su tumba, ojalá no piense que se equivocó al volver a España, ojalá que se sienta orgulloso de mí y que entienda que no estoy siendo cobarde y deje de luchar por una tierra que es amada y odiada a partes iguales y me busque la vida allá donde "joven" no significa carne de esclavismo moderno, de explotación, de desechable.

Soy de la primera generación que nació dentro de la Unión Europa siendo española. Pero no viviré como una europea hasta que no cruce la frontera.

*Este lector ha pedido que se omita su nombre.

Fonte: http://www.elpais.com/articulo/espana/chica/invisible/elpepuesp/20101007elpepunac_8/Tes

lunes, 4 de octubre de 2010

Ystad


Tras a axetreada vaixe a Umeå a seguinte parada foi Ystad, desta volta para facer un curso sobre metodoloxía na investigación (Research Methodology). O escenario escollido polo noso departamento, que correu con tódolos gastos por suposto foi o balneario Ystad Saltsjöbad. Foron dous días nos que, aínda non aprendendo moito debido ó enfoque meramente práctico das clases, si que serviron para relaxarse e disfrutar das instalacións como mostran as fotos.

jueves, 23 de septiembre de 2010

Umeå


Rematou a vida de estudiante e coa de traballador chegan novas responsabilidades, desta volta en forma de viaxe. Destino: Umeå.

Aínda sendo o doutoramento unha etapa de transición entre o académico e o laboral mesturando ámbolos dous "mundos", o cambio do ano pasado a este é xa palpable mesmo agora ó comezo. Máis responsabilidades e novos retos que por agora acepto e afronto moi ilusionado e animado.

Partimos cara Umeå o domingo a primeira hora da mañá. O obxectivo da viaxe: tomar medidas in situ dun edificio en construcción necesarias para unha parte do meu proxecto. O noso punto de encontro foi a universidade, onde collemos tódolos bártulos e equipos de medida que xa deixaramos preparados e empacados axeitadamente o venres á tarde. Caixas e máis caixas que carrexamos como boamente poidemos entre o fracés Arnaud e máis eu. Taxi cara o aeroporto e alá imos! Dous mil kilómetros dirección norte e unha viaxe en avión con escala en Estocolmo nos separan do noso destino!

Tras unha tarde-noite de domingo relaxada na que só saímos do hotel para cear nun restaurante do centro da cidade, a retirada non se fixo esperar (a temperatura non invitaba a pasear: +0.5ºC). Á mañá seguinte a campá soou cedo e con sorprendente enerxía erguinme e baixei a almorzar. Un rápido pero suficiente paseo turístico pola cidade e dirixímonos no coche ó aeroporto a recoller a Delphine (a miña supervisora) e outra rapaza que tamén viña a tomar medidas para o seu proxecto.

A partir de aí comezou a xornada de traballo, que se prolongou dende as 2 da tarde ata case as 4 da mañá que nos deitamos con só algunha pausa espallada para levar algo á boca. As características das medidas que se fixeron requerían que moitas delas se fixeran á noite debido á ausencia de ruido exterior. Nas imaxes podedes ver algunha imaxe da miña primeira experiencia práctica como doutorando.

lunes, 20 de septiembre de 2010

En utflykt på österlen


Coincidindo coa visita sempre reconfortante de Alberto e a modo de despedida; os nosos amigos suecos Daniel e David leváronnos nunha tarde de domingo a facer unha excursión pola parte leste de Skåne (en utflykt på österlen).

A nosa primeira parada foi o monumento megalítico de Ale Stenar. Paisaxe verde e idílica por momentos similiar á da terriña como podedes observar nas fotografías. Posteriormente dirixímonos a Ystad, o municipio máis meridional de Suecia para pasear polas súas rúas antes de dirixirnos á casa dos pais de Daniel, onde disfrutamos dunha deliciosa cea sueca con comida a esgalla. Abofé que un moi bo día para recordar en compaña de xente que realmente aprecio.

Tack så mycket för utflykten mina vänner (moitas gracias pola excursión amigos).

jueves, 9 de septiembre de 2010

Inflyttningsfest (by Alberto Trillo)


Os cálculos para preparar o buffet da festa non lle saíran tan ben como aqueles cos que obrigou ós políticos suecos a mover unha estrada, o primeiro paso na súa carreira para devir alcalde de Lund, disque. Porén, para a Inflyttningsfest, a festa de inauguración do seu piso en Malmö, non tivera tanto tino. Isto non fora máis ca parte da estratexia para confirmar o seu carácter impuntual que el utiliza como sixiloso e disimulado imán de loiras. Aínda nin sequera se duchara e os invitados estaban a piques de chegar á súa casa. Albert, descansaba coas pernas en alto, duchado, vestido e perfumado. O Servizo da casa remataba unhas saborosas tortillas namentres tiraba unhas fotos do resultado do traballo previo que, posto sobre a mesa, semellaba que tardaran cinco minutos en preparar no canto das horas que investiran.


David Persson e os seus músculos foron os primeiros en entrar pola porta. Quería facer gala da súa puntualidade sueca. Viña con Joakim, o rockstar da festa. David viu a Juan en camiseta e pantalón curto de andar por casa mais non se sorprendeu.

- Juan, ti vas chegar ó teu propio enterro!

O Servizo de casa mandou ir ducharse a Juan. El era quen tiña que estar presente para recibir os convidados. O timbre comezou a soar. Albert foi facendo os honores. Nuns minutos todo estaba listo e Juan xa estaba presentable. O Servizo da casa tamén se foi amañar. E nada máis saír da ducha topouse cun frío e distante apretón de mans, un sorriso correcto e agradable sorpresa de coñecer a convidada máis fermosa da Inflyttningsfest. Era Mathilda, aquela loira pola que todos suspiraban e perdían o alento, menos Albert, que é “súa amiga”. “Abofé que é bonita”, pensou o servizo da casa. Mais Albert, como bo “perro del hortelano”, cinguiríase ós seus labores.

Cada convidado, parella ou grupo traía un pequeño agasallo, Houbo quen trouxo dende un sostén ata un libro, pasando por moitas botellas de viño e derivados do alcol.

A festa comezaba fría entre os descoñecidos. Na cociña o grupo de geeks enxeñeril, compañeiros de facultade de Juan agrupábanse en torno á mesa con debates centrados nas aplicacións dos móbiles de última xeración. Xunto a eles tamén estaba Hanna Nilsson, unha loira enigmática, de cara estreita e maquillaxe abundante, que non despegou o cu do asiento até o seu remate de festa. Que mágoa. Logo marcharía con Otto, un dos grandes animadores desas primeiras conversas só aptas para freaks, probablemente o seu amor platónico.

No salón estaba o grupo Korridor, era a xente invitada por Albert, que el coñecía da súa experiencia na residencia en Lund o ano pasado. O Korridor, para que o que non se lembre, é aquel lugar do que falara Juan onde disputara unha especie de partido de fútbol cunha rapaza moi atacadora.

O resto de convidados “neutros” paseaban dun sitio para o outro intentando buscar refuxio e conversa naqueles outros despistados. Aproveitaban a zona da barra, un bo lugar de avituallamento malia a escasa cantidade de xamón que Albert puxera no seu pa amb tumaca. A súa avaricia resultou nunha conversa interesante para facer entender ós foráneos a infinita e ás veces excesiva xenerosidade e capacidade acolledora dos galegos. Juan, que se multiplicaba nas conversas e parecía xogar unha partida múltiple de xadrez, mailo servizo da casa entenderon con clarividencia que esta festa era unha desas oportunidades para facer país dende fóra. Que tamén se fai así, a miúdo se temos que esperar por algúns a que o fagan dende dentro… Sergio, de Guadalupe, Santiago, axudaba na tarefa.

Grolo a grolo a festa foise animando. O muro invisble que separaba a cociña do salón foi desaparecendo. Non eran nin as nove e media. O timbre voltou a sooar. Eran Mikael e Lina, os derradeiros en chegar, pero os máis orixinais. Traían un agasallo ben particular. Dous lenzos pequenos en branco, unha caixa de pinturas, uns pinceis e unha consigna: todos a pintar. Velaí o resultado.

A cociña, o salón e a barra axiña quedaron pequenos. Os 100 metros cadrados do piso souberon abrir máis horizontes. O pequeno balcón que conecta a habitación de Juan coa cociña, e que dá ó patio interior foi o refuxio das poucas chemineas que acudiron á festa. Xa sabe que aquí en Suecia fumar dentro está máis ca prohibido (como será en España nuns meses?) O balcón tamén foi o escenario improvisado para que Joakim, guitarra en man, escintilase o seu talento musical. Juan tamén demostrou por que é amigo de Iago Pico.

Os grupos iniciais deixaron de selo. A xente víase que o pasaba ben. O buffet desaparecera. “A tortilla está moi boa”, comentaba Annika. Mentres todos ían pintando nos lenzos, a mesa do salón moveuse para habilitar unha improvisada pista de baile. Gastando pista alguén derramou un pouco de viño que caeu directamente sobre a alfombra. Como se se tratase de neve botaron sal por riba, porque seica absorbería o viño. Non foi así.

Os cuartos de Juan e Albert tamén abriron as súas portas ó ambiente tranquilo e civilizado que se respiraba na festa. O abrir e pechar de portas daba lugar a suspicacias, infundadas na maior parte dos casos, aínda que en cada mentira sempre se agoche unha parte de verdade. Juan, ás veces, poñíase algo nervioso, especialmente cando o inocente Servizo da casa entrou con Mathilda no cuarto de Albert e a porta se pechou detrás deles. Como bo anfitrión, entrou a comprobar que todo ía ben.

A música non atronaba e a xente comportábase. O que poderiamos esperar… para sorpresa da gran maioría dos suecos presentes na festa. Moitos deles esperaban unha festa na que a mesa enorme escandinava do salón se convertiría en improvisado tablao flamenco, cheo de españois vestidos con camisa de Burberrys, cinto coas cores da bandeira nacional, náuticos ou mocasíns no seu defecto e unhas cantas bicicletas roubadas no balcón do salón. Nada máis lonxe da realidade. Tres galegos, tres cataláns, tres italianos, un curmán portugués e o resto, ata 37, non lles facía falta facerse os suecos. O Servizo da casa, aínda que sabedor da realidade, non deixou de quedar abraiado da excelente integración de Albert e Juan na vida escandinava, e das súas habilidades sociais, cada un no seu estilo, diferentes como son.

Despois de chiscar os ollos doce e suavemente, a festa tocou á súa fin. O móbil de Juan comezou a recibir mensaxes: “Grazas pola festa, foi xenial.”

lunes, 30 de agosto de 2010

Parabéns amigo!


Onte foi un día feliz. Un día importante para un amigo e polo tanto para min. Éxito que en certo xeito sinto como propio: Antón proclamouse SUBCAMPIÓN DE ESPAÑA ABSOLUTO DE TRIATLÓN!

Porque tras moitos altibaixos, os éxitos que a modo de consolo lle adiantaramos que chegarían co tempo, non se fixeron esperar e viñeron en forma dun segundo posto que soubo e sabe a vitoria. E ademais, calando as bocas que no seu día lle negaron correr competicións que por méritos propios lle correspondían. Claro que si! Porque ben o mereces!
Porque é un pracer adestrar con vós e ver como facedes que os máis mediocres nos sintamos importantes, por estar sempre aí para o que precise e por moito máis; neste día de resaca deportiva, o teu día, adícoche esta entrada para que recibas deste xeito os meus parabéns! Noraboa campión!

lunes, 23 de agosto de 2010

Fin da retransmisión?


E como o xurelo que morde o rabo, alí descansaban os mesmos bultos na mesma porta case un ano despois. Xa non espera un mundo descoñecido mais unha manchea de dúbidas en forma de contidos académicos. Medo desta volta mesturado con gañas de afronta-lo reto que se me presenta diante.

Atrás queda un verán inesquecible que, sen incluir nada extraordinario no menú, deixou momentos en compaña da familia e dos amigos que difícilmente se han borrar co tempo. Gracias a tod@s! Un verán no que tamén me din de conta o moito que me gusta Galicia e particularmente Santiago de Compostela. Axiña os nosos camiños se han de cruzar de novo...

Agora pecho con esta entrada un blog no que xa non escribirei con tanta frecuencia mais pode que ser que si algún día de xeito esporádico. Un blog que plasmou de xeito máis ou menos ameno un ano que foi abofé o mellor da miña vida. Un Erasmus cheo de experiencias e que por suposto recomendo a todo o mundo. Como dixo o outro… “que me quiten lo bailao”. Un ano despois do cal percibo á miña volta que nada cambiou excepto eu... É grato ver como a pesar da distancia a xente que importa segue e seguirá sempre aí.

Gracias por todo… espero que vos gustara o blog.

domingo, 13 de junio de 2010

Broloppet


-Man! Didn't you want to run the Broloppet?
-I would fucking kill for one ticket
-Then I guess you are lucky since one of Lina's friends is giving one ticket away for free!
-When is it?
-Tomorrow!

[...]

Dito e feito. Nin a inexperiencia nin o feito de levar sen "adestrar" dende nadal me botaron cara atrás á hora de aceptar tal "oferta". Unha media maratón (21 km) sobre a ponte de Öresund que cruza dende Suecia a Dinamarca pagaría sen dúbida a pena.

Erguinme tranquilamente, e tras mira-lo tríptico de información para corredores dinme conta de que me quedaban 45 minutos para colle-lo último autobús facilitado pola organización para desprazarme a Copenague. Planificación escandinava: carreira que comeza ás 4 pm e o último bus sae á 1:15.... Tarde, mal e arrastro coma sempre, pensei. Collín a roupa axeitada non sen présa e pasei polo McDonalds que hai debaixo da casa para aprovisionarme dunha comida abofé que non axeitada para o esforzo que se aveciñaba. Mais non quedaba outra. Disimulei o menú cun par de pezas de froita a modo de postre e collín un taxi cara o punto de encontro. Fíxenme co dorsal e metinme no autobús. Ó chegar a Copenague, 2 horas de espera ata que ás 4 se deu o pistoletazo de saída.

Aínda existindo diferentes grupos ó comezo correspondentes ó ritmo de cada un, a carreira comezou, como non podía ser doutro xeito, cun ritmo baixo ata que a milleira de xente se foi espallando paseniñamente. Pronto impuxen un ritmo tranquilo aconsellado polo míster Don Alberto Trillo e comecei a sentirme mellor e mellor. Corría sorprendentemente relaxado disfrutando do escenario inigualable. Pasaron así os kilómetros cruzando en primeiro lugar pola parte subterránea da ponte, para logo subir de novo á superficie e acaba-la carreira ó outro lado da mesma xa en terras suecas. Ó final, 1 hora, 31 minutos e 57 segundos (4:22 min/km), e acabando con sprint para baixar dos 1:32:00. Ben é certo que a carreira non foi moi dura e incluso nalgún momento o aire petaba de costas. Aínda así, quedei moi contento tendo en conta que levo sen correr "seriamente", como apuntei antes, dende nadal. Dato a salientar tamén que en ningún momento me deu ningún calambre nin "pájara".

Aí queda esa marca máis que factible para batir na seguinte ocasión...

PD: Colgarei fotos da carreira en canto as consiga.