Loito polaco

Todo estaba preparado. Coa sensación do deber feito tras entrega-lo primeiro borrador do proxecto, partía a expedición desta volta cada Gdansk. O obxetivo era nesta ocasión que os meus ollos deran crédito ó que o meu entendemento nin sequera puidera imaxinar cando André dixo que "dos primeiros 20 días que estiven en Polonia saín 19, e a media por semana agora mesmo ronda os 4 días de festa".

Trala nosa chegada o venres e unha noite relaxada reservando forzas para o sábado, o espertador tocou á mañá seguinte unha melodía aínda máis noxenta do habitual. Nano abriu a porta da habitación berrando "acaba de morre-lo presidente de Polonia nun accidente de avión". Momentos de silencio e incredulidade que alguén (direi André por iso de apostar sobre seguro) rompeu dicindo: "foder! logo hoxe pola noite estará todo pechado". Por suposto aínda non eramos conscientes da magnitude do acontecido...

Dende ese preciso intre todo comezou a xirar, como é lóxico, en torno á traxedia: boletíns sobre o accidente nos telexornais, edicións especiais dos diarios gratuitos repartidos pola rúa, programas especiais en tódolos canais... O país estaba totalmente desfeito, e iso podíase percibir ó ve-la xente cabizbaixa camiñando tal autómatas cara as igrexas para pregar, como católicos declarados que son, polas almas dos falecidos.

A nosa viaxe acababa de dar un xiro de 180º trala declaración dunha semana de loito oficial. Atraidos polo morbo e logo de visitar Gdansk e Sopot, Albert mais eu desprazámonos a Varsovia. 6 horas e 33 minutos en tren para percorre-los 345 km que separan as dúas cidades. Incrible pero certo.

Bandeiras a media asta, fotos dos falecidos, coroas de flores, xente chorando, etc. As rúas semellaban ríos en tempos de enchenta onde a xente escorregaba polos meandros da zona vella da capital ata chegar á súa desembocadura en fronte ó Palacio Presidencial. Alí, fotos, velas e flores amoreábanse ó redor do valado recordando a memoria do presidente e da súa muller. Impactante, espeluznante... quédome sen palabras para describi-las imaxes que alí vin. Unha cousa é velo pola televisión e outra moi distinta estar alí no medio...

Agora mesmo mentres escribo, albisco pola ventá do tren que nos leva de volta a Gdansk, algún que outro símbolo de loito nalgunha aldea calquera espallada ó longo da estepa polaca. Así remata unha viaxe que abofé pasará á historia por motivos lamentablemente non moi agradables. Dende aquí transmiti-lo meu máis sentido pésame ó pobo polaco.

PD: Gracias a Nano, Janks e André pola súa hospitalidade. Véxovos en Suecia en 2 semanas! Foi bonito volver a ver a Andrade despois de tanto tempo e incluso poder compartir cama con el: "André, eu non durmo no colchón de aire eh? que esta cama é grande coma unha praza de touros e collémo-los dous". "Seino, ten habido grandes corridas aquí, sempre saíndo por suposto pola porta grande e con rabo e dúas orellas"