We walked the line

Espertei a causa dunha forte voz provinte dos altofalantes situados enriba da miña cabeza. A soneca que fora capaz de conciliar por primeira vez en toda a viaxe fora interrompida polo conductor do autobús que anunciaba o comezo dunha pequena odisea que aquí relato.

Albisquei pola ventá e puiden ver un edificio presidido pola bandeira de Finlandia. Segundo puidemos comprobar despois, tratábase do control de saída da Unión Europea que pasamos por suposto sen maiores atrancos. Subimos de novo ó autobús e puidemos divisar ó lonxe unha morea de policías portando os míticos gorros rusos e cadanseus rifles. O cambio de país, cultura e mentalidade xa se comezaba a percibir a penas uns metros antes de entrar no territorio propiamente dito. Cada un facía as súas cábalas e tentaba pensar cómo sería o desenlace desta historia. Sen dúbida algunha, sabiamos que a tranquilidade dos dias anteriores en Helsinki e Estocolmo chegara ó seu fin. Nese mesmo intre, o autobús parou en seco e apareceu diante do cristal frontal un militar coa man en alto ordenando a detención do vehículo. Subiu acompañado do seu fusil e da súa cara de poucos amigos e pronunciou unhas palabras en ruso que ninguén excepto o conductor do autobús entendeu. Tras recibi-las instruccións pertinentes, empezamos a saca-los pasaportes man en alto, e a autoridade rusa comezou a recorre-lo autobús de cabo a rabo sen articular palabra algunha e comprobando que efectivamente todo estaba en orde. Finalizado o primeiro trámite, situouse de novo diante do autobús e seguindo o protocolo deunos paso para continua-la nosa marcha cara a aduana.

Chegados ó lugar en cuestión, baixamos de maneira moi ordenada e dispuxémonos a pasar un por un polo mostrador para someternos ós exames visual e escrito pertinentes. Rodeados de policía e de sinais que prohibían todo tipo de aparello electrónico (dígase cámara, móbil...), o ambiente non invitaba precisamente ás bromas. Gardamos a fila como se de cativos de xardín de infancia se tratase; caladiños e coa cabeza mirando cara o chan. Os avisos repetidos unha e outra vez ata a saciedade polo conductor sobre a firmeza da autoridade rusa non fixeran senón manternos á expectativa durante todo o trámite. Como diría o señor Johnny Cash: “We walked the line”

Cando foi o meu turno, un calafrío recorreu o meu corpo e unha sensación de intranquilidade apoderouse de min. Sabía que non habería problema ningún, pero o entorno non inspiraba confianza. Din un paso adiante e dirixinme cara o mostrador para entregarlle a miña documentación ó militar de turno que, como se dunha copia dos outros centos que alí había se tratase, presentaba a mesma cara de poucos amigos adornada só polo seu gorro de pel e uns anteollos dos anos 50. Mirou a miña foto e acto seguido sinalou a miña cara pronunciando nunha voz firme unhas palabras que por suposto tampouco entendín. “A bo entendedor poucas palabras fan falla” pensei, polo que decidín quita-las gafas para que así puidese verme mellor. Mirou alternativamente a cara e a foto do pasaporte unhas 5 ou 6 veces, e cando rematou o escaneo facial, fixo un xesto enérxico lateral co seu pescozo para que marchase, devolvéndome o pasaporte con tanta forza que o tirou ó chan. “Me cago en túa nai cabrón”, murmurei apretando os dentes. Non escoitei desculpa algunha.

Agora xa un pouco máis aliviado e tranquilo, percorrín o corredor que levaba de volta ó autobús; escoltado por suposto por militares a ámbolos dous lados.

Xa en patria rusa, subimos ó autocar e emprendémo-lo noso camiño cara a antiga capital do Imperio (San Petesburgo). De súpeto e como aparecido da nada, un “primo” do primeiro garda asomou e comprobou de novo un por un a validez dos sellos dos pasaportes que acabaramos de obter. Mesma actitude, mesmo escenario e mesmo resultado; esta vez xa menos sorprendidos que a primeira.

Cando parecían ter acabado tódolos controis... outro máis! Pero cando vai acabar isto? preguntabámonos todos. A xente desesperábase pero seguía mantendo a compostura pese ó excesivo número de controis. Non podo comprender como no mundo en teoría global e internacional no que vivimos hoxe en día pode haber tanta desconfianza e trabas á mobilidade. Incrible o que alí vin.

Tras dúas horas e media de trámites burocrático/militares, era xa hora para as bromas. Albert lanzou a primeira “puñalada” que acabaría nunha discusión posterior entre cidadáns españois na que por suposto non entrei: así deberíamos de poner nosotros en Cataluña y Galicia controles verdad Juan?

Primeira parada no territorio ruso: unha... ¿área de servicio? Iso dixeron que era, pero aínda agora estou tratando de buscarlle algún parecido co que nós entendemos por iso, sen éxito. De súpeto... aparece unha furgoneta, baixa un vello de a penas un metro e medio de altura e abre a maleta. Podemos observar coa boca aberta centos de botellas de vozka, paquetes de tabaco, etc. Segundos de incredulidade e dúbida, tralos que a xente se abalanza sobre o vehículo e comeza a merca-las primeiras provisións para o longo traxecto que nos espera...

Agora mesmo escribo o primeiro bocexo desta entrada enriba dunha almofada. Os abundantes e frecuentes baches da estreira estrada pola que circulamos non me permiten escribir todo o comodamente que eu desexase. Ó meu redor e dende hai máis de dúas horas, só pinos e máis pinos adobados con algunha que outra aldea perdida terceiromundista. Sen dúbida que as primeiras horas en terras rusas non fixeran senón sorprenderme. Veremos qué nos espera no resto da viaxe...