Broloppet

-Man! Didn't you want to run the Broloppet?

-I would fucking kill for one ticket

-Then I guess you are lucky since one of Lina's friends is giving one ticket away for free!

-When is it?

-Tomorrow!

[...]

Dito e feito. Nin a inexperiencia nin o feito de levar sen "adestrar" dende nadal me botaron cara atrás á hora de aceptar tal "oferta". Unha media maratón (21 km) sobre a ponte de Öresund que cruza dende Suecia a Dinamarca pagaría sen dúbida a pena.

Erguinme tranquilamente, e tras mira-lo tríptico de información para corredores dinme conta de que me quedaban 45 minutos para colle-lo último autobús facilitado pola organización para desprazarme a Copenague. Planificación escandinava: carreira que comeza ás 4 pm e o último bus sae á 1:15.... Tarde, mal e arrastro coma sempre, pensei. Collín a roupa axeitada non sen présa e pasei polo McDonalds que hai debaixo da casa para aprovisionarme dunha comida abofé que non axeitada para o esforzo que se aveciñaba. Mais non quedaba outra. Disimulei o menú cun par de pezas de froita a modo de postre e collín un taxi cara o punto de encontro. Fíxenme co dorsal e metinme no autobús. Ó chegar a Copenague, 2 horas de espera ata que ás 4 se deu o pistoletazo de saída.

Aínda existindo diferentes grupos ó comezo correspondentes ó ritmo de cada un, a carreira comezou, como non podía ser doutro xeito, cun ritmo baixo ata que a milleira de xente se foi espallando paseniñamente. Pronto impuxen un ritmo tranquilo aconsellado polo míster Don Alberto Trillo e comecei a sentirme mellor e mellor. Corría sorprendentemente relaxado disfrutando do escenario inigualable. Pasaron así os kilómetros cruzando en primeiro lugar pola parte subterránea da ponte, para logo subir de novo á superficie e acaba-la carreira ó outro lado da mesma xa en terras suecas. Ó final, 1 hora, 31 minutos e 57 segundos (4:22 min/km), e acabando con sprint para baixar dos 1:32:00. Ben é certo que a carreira non foi moi dura e incluso nalgún momento o aire petaba de costas. Aínda así, quedei moi contento tendo en conta que levo sen correr "seriamente", como apuntei antes, dende nadal. Dato a salientar tamén que en ningún momento me deu ningún calambre nin "pájara".

Aí queda esa marca máis que factible para batir na seguinte ocasión...

PD: Colgarei fotos da carreira en canto as consiga.

Cambios

Considero que fun sempre unha persoa con poder de decisión. Ou mellor dito; considerábame. Os acontecementos ocorridos nestes últimos meses serviron para convencerme do contrario. Ben é certo que nunca antes un SI ou un NON significaran tanto. E explícome...

Tra-la presectación do proxecto, vexo como lentamente desaparecen tras de min os 5 anos en Vigo: exames, titorías... e por que non tamén? festa, amigos... Consumindo as súas últimas horas de vida está tamén un Erasmus para nunca esquecer. Punto e a parte. Agora, a "vida de adulto" chama a unha porta que se resiste a ser aberta. Mais parece ser que non hai outro remedio... Hai que buscarse a vida! Decisión per se non sinxela que se ve agravada se cabe pola posibilidade que me xurdiu para quedar aquí. Non queres caldo? Pois toma sete cuncas!

No meu ombreiro esquerdo, un anxo racional que me murmuria que debo quedar; no dereito, un demo emocional pedíndome que volva. E a que? pregúntome eu.

Noites sen durmir, momentos de indecisión e frustración e longas parolas con familia e amigos, dos que por certo sempre tiven total apoio, deron ó final cunha decisión que non sei se acertada, pero canto menos ben deliberada. Crédeme que non é nada sinxelo tomar unha decisión deste tipo, desas que poden ter eco na miña vida. Pero como di unha das miñas citas favoritas: máis vale arrepentirse dunha cousa feita que dunha que non fixeches. Son novo e sempre hai tempo para volver. Se regresase agora e as cousas me foran mal... arrepentiríame toda a miña vida de non ter aceptado esta opción. Ó final, decidinme por un douramento no canto de aceptar unha oferta de traballo que tamén tiven. A vida na universidade dá moita máis liberdade para voltar á casa a miúdo, está moi conectada co mundo laboral e o soldo é practicamente o mesmo. Vexamos se o tempo me dá a razón ou se pola contra ma quita...

E xa que de cambios vai o asunto, decidín probar xunto con Albert (un amigo catalán que tamén queda en Suecia) a cidade de Malmö como lugar de residencia. Malmö é a terceira cidade máis grande de Suecia e está a 11 minutos en tren de Lund. Xuntos mudámonos a un apartamento de 100 m2 no centro da cidade. Aquí deixo algunhas instantáneas dalgunhas partes do apartamento, que debido a que foi "estrenado" esta semana aínda está algo baleiro. Espero que vos guste!