Contrastes

-1000 Rubles!

-What!? No way! 300 Rubles!

-400 Rubles!

-OK! Let´s go! But we are 5 people!

-All in!

Así de rápida tal e como a ledes (pero con xestos) foi a conversa que tivemos co taxista de turno á saída dunha discoteca en Moscova antes de voltar ó noso hotel.

---

Rusia é un país de contrastes; moito máis acusados que noutros lugares do planeta se cabe e perceptibles moitos deles a simple vista a medida que avanzas durante unha tranquila camiñata polas súas amplas rúas.

Durante unha desas múltiples andainas, escoitei unha voz falar español e decidín “asaltar” á simpática parella. Sempre “está simpático” atopar paisanos polo mundo adiante, e máis aínda nestes lugares exóticos, onde brilamos pola nosa ausencia.

Tratábase duns mozos vascos que… estaban vivindo e estudiando en Rusia! A rapaza miroume e dixo:

-Ésa es la cara que pone todo el mundo cuando le cuento mi historia. Qué ganas de complicarse la vida viniendo a Rusia; piensa la gente…

Logo das presentacións protocolarias, sumímonos nunha agradable e interesante conversación. Faláronnos do país e da adaptación dun estranxeiro á vida rusa (que para a nosa sorpresa pintaron fácil e interesante). Pero tamén comentaron certos “inconvenientes”, como por exemplo o auxe dun sentimento nacionalista ruso que hoxe en día está a tomar forma, chegando a ser incluso preocupante debido ó rexeitamento xeralizado dunha gran parte da poboación a abrirse ó resto do mundo.

Dito e feito; esa mesma tarde puidemos comprobar a citada actitude cando Dan, o meu compañeiro de habitación americano, quixo mercar un libro en ruso para regalarlle á súa moza, amante confesa da lectura, a modo de recordo. As continuas negativas dos vendedores ó escoitarnos falar un idioma diferente ó seu foron o letimotiv ata a entrada na quinta tenda; onde finalmente o puido mercar. Non era unha cuestión de cartos; senón de nacionalidade. Simplemente incomprensible.

Coches de 20 millóns das antigas pesetas ó lado de automóbiles do ano 1940 que caen a anacos son tamén imaxes habituais neste fermoso, variopinto, intrigante e por que non?, raro país. Tampouco colle na miña cabeza como un país onde moita xente morre de fame e de frío pode te-la segunda capital máis cara de Europa. Por non poñernos a falar do réxime… democrático? no que viven... Como dixen antes: lugar de contrastes…

Rusia é tamén, e sobre todo se es turista, un país no que o “regateo” é deporte oficial e no que a supervivencia se basea en non ser enganado polo próximo. Teño que recoñecer que nalgún momento a inseguridade apoderouse de min como non o fixera en ningunha outra viaxe das que teño feito; quizais por non poder comunicarme con ninguén en inglés nin poder ler nin recordar nada dese curioso e descoñecido alfabeto cirílico que nos rodeaba por todas partes.

Porén, e a pesar dos hándicaps enumerados enriba, recoñezo que é un destino máis que recomendable que sen dúbida merece moito e pena. Un dos lugares máis diferentes e fermoso que visitei nunca.

---

Camiñamos cara a parada de de taxi cando de súpeto un coche parou preto de nós:

-This must be one of those illegal taxis Maca told us about!

-Taxi? preguntou o conductor

-Vega Hotel, dixen

Tralo “regateo” correspondente narrado ó principio desta entrada, entramos os cinco no automóbil que lucía como se mostra na foto... Incrible pero certo!

Finalmente e despois dun rallie polas rúas moscovitas, chegamos ó hotel, onde unhas xa poucas horas de sono nos ían servir de "preparación" para unha longa viaxe de volta onde poderiamos recapacitar sobre esta experiencia, sen dúbida inesquecible.

Russian arm wrestling

A noite non invitaba ó optimismo. Trala agradable e inesquecible visita á antiga capital do Imperio Ruso, esta noite tocaba o que os americanos denominan unha overnight drive: percorrer un traxecto de aproximadamente 1000 km dende San Petesburgo a Moscova facendo noite nun autobús.

Contra todo prognóstico e non sen dificultade, fora capaz de botar unha cabezada apoiado no meu compañeiro americano de habitación Dan e na almofada que “collera prestada” no hotel en Helsinki, pero pouco tardei en espertar debido ó balbordo existente no habitáculo. Abrín os ollos con esforzo e albisquei unha gasolinera no medio da nada, rodeada só de neve e monte.

-Should we get off and grab a snack? preguntou Dan

Baixamos e dirixímonos á tenda para mercar unhas gominolas que degustamos sobre a branca neve aínda virxe. A presenza soamente esporádica de xente nese lugar percibíase pola ausencia de pegadas nunha neve que levantaba media cuarta do chan. Só na estación de servicio algunha que outra rodeira delataba visita motorizada no lugar. Pronto esa tranquilidade íase ver perturbada polo que estabamos a punto de vivir...

Sentín unha bucina. Dan agarroume e tirou por min fortemente cara el. Dinme a volta sorprendido polo acto e vin un coche negro cos cristais tinxidos e sen matrícula pasar a menos de medio metro nosa.

-Thanks man! What is wrong with this guy!? He’s fucking crazy!

Freou facendo un derrape e baixou apurado do coche tirando con violencia ó chan unhas pipas que traía entre as súas mans. O mozo, vestido cun chándal, botas de montaña e un gorro con orelleiras que tapaba en gran medida a súa cara; entrou na tenda tras mirarnos a todos con ollos ameazadores. Dirixiuse cara as estanterías e violentamente arrancou uns artigos que non conseguimos ver dende fóra. Regresou ó coche aínda acendido a medida que aceleraba o seu paso e, tras unha potente arrancada, abandonou o lugar en dirección contraria.

A reacción do personal da tenda fíxonos pensar que se trataba dunha acción “non fóra do normal”, xa que en ningún momento se intuíu ningún ademán de chamar á policía ou de opor resistencia ó ladrón.

Sumidos aínda na sorpresa mirando os uns para os outros, e aínda sen tempo para asimilalo, xirámo-la cabeza alertados por un forte ruido e vimos aparecer ó fondo un coche branco facendo eses. O vehículo detívose non lonxe de nós. Abriuse a porta e apareceu un home duns 60 anos entrado en carnes e portando unha boina na súa cabeza. Os seus andares sinuosos delataban unha inxente cantidade de alcol no seu corpo.

Achegouse cara nós e comezou a falar agora si definitivamente con síntomas máis que evidentes de embriaguez. Cando se percatou de que non o estabamos a entender, voltou para o coche, arrancouno e marchou; regresando ó mesmo sitio apenas dous minutos despois. Volveu a baixar esta vez cunha botella de vozka embaixo do brazo e sen dar explicación ningunha inclinou o recipiente “baixándoo de penalti” ante a mirada atónita dos alí presentes. Medio litro de vozka coma se de auga se tratase! Incrible! Ó acabar, colleu a un rapaz pola “pechera” e botoulle o alento con aires desafiantes. O cheiro a alcol conseguiu tamén arrancar unhas gargalladas de asombro que ninguén puido evitar.

O vello non paraba de falar; e alentado polo público cada vez máis numeroso sentíase completamente arroupado.

-“He’s saying that whoever beats him in arm wrestling gets his car”; dixo un rapaz de pais rusos que viaxaba con nós.

Ó parecer, o vello quería botar un pulso contra algún de nós para aposta-lo seu coche (eso foi o que dixo en primeira instancia; logo cambiou de opinión e unha botella de vozka pasou a se-lo premio). Momentos de indecisión que rompeu o mesmo rapaz holandés ó que lle botou o alento aceptando o reto e dando un paso á fronte. Trala afirmativa, o vello botou un berro estremecedor e limpou o “terreo de xogo” quitando co seu antebrazo a xa escasa neve que quedaba de enriba do capó do seu coche.

-1, 2, and... 3 go!

Tras segundos apaixoantes de “toma e daca” nos que o vello parecía non rendirse, o holandés conseguiu “levarlle” o pulso non sen esforzo, e aínda que o contrincante insistiu en pagarlle a botella, o gañador moi amablemente non aceptou.

Aquí vos adxunto o vídeo do Russian arm wrestling para que poidades ver en diferido a “batalla”

Como podedes ver, os esteorotipos sempre teñen algo de certo... E aquela noite non fixo máis que confirma-la imaxe que moitos nós temos escoitado sobre Rusia.

Somewhere between Saint Petersburg and Moscow, e.g. in the middle of nowhere; we stopped for our overnight-drive break.

Suddenly, one white car pulled up in the gas station we were. His owner stepped out and right after he chugged half bottle of vozka, challenging any of us to an arm wrestling. The one who beats him gets a bottle of vozka... Here is the amazing video!

We walked the line

Espertei a causa dunha forte voz provinte dos altofalantes situados enriba da miña cabeza. A soneca que fora capaz de conciliar por primeira vez en toda a viaxe fora interrompida polo conductor do autobús que anunciaba o comezo dunha pequena odisea que aquí relato.

Albisquei pola ventá e puiden ver un edificio presidido pola bandeira de Finlandia. Segundo puidemos comprobar despois, tratábase do control de saída da Unión Europea que pasamos por suposto sen maiores atrancos. Subimos de novo ó autobús e puidemos divisar ó lonxe unha morea de policías portando os míticos gorros rusos e cadanseus rifles. O cambio de país, cultura e mentalidade xa se comezaba a percibir a penas uns metros antes de entrar no territorio propiamente dito. Cada un facía as súas cábalas e tentaba pensar cómo sería o desenlace desta historia. Sen dúbida algunha, sabiamos que a tranquilidade dos dias anteriores en Helsinki e Estocolmo chegara ó seu fin. Nese mesmo intre, o autobús parou en seco e apareceu diante do cristal frontal un militar coa man en alto ordenando a detención do vehículo. Subiu acompañado do seu fusil e da súa cara de poucos amigos e pronunciou unhas palabras en ruso que ninguén excepto o conductor do autobús entendeu. Tras recibi-las instruccións pertinentes, empezamos a saca-los pasaportes man en alto, e a autoridade rusa comezou a recorre-lo autobús de cabo a rabo sen articular palabra algunha e comprobando que efectivamente todo estaba en orde. Finalizado o primeiro trámite, situouse de novo diante do autobús e seguindo o protocolo deunos paso para continua-la nosa marcha cara a aduana.

Chegados ó lugar en cuestión, baixamos de maneira moi ordenada e dispuxémonos a pasar un por un polo mostrador para someternos ós exames visual e escrito pertinentes. Rodeados de policía e de sinais que prohibían todo tipo de aparello electrónico (dígase cámara, móbil...), o ambiente non invitaba precisamente ás bromas. Gardamos a fila como se de cativos de xardín de infancia se tratase; caladiños e coa cabeza mirando cara o chan. Os avisos repetidos unha e outra vez ata a saciedade polo conductor sobre a firmeza da autoridade rusa non fixeran senón manternos á expectativa durante todo o trámite. Como diría o señor Johnny Cash: “We walked the line”

Cando foi o meu turno, un calafrío recorreu o meu corpo e unha sensación de intranquilidade apoderouse de min. Sabía que non habería problema ningún, pero o entorno non inspiraba confianza. Din un paso adiante e dirixinme cara o mostrador para entregarlle a miña documentación ó militar de turno que, como se dunha copia dos outros centos que alí había se tratase, presentaba a mesma cara de poucos amigos adornada só polo seu gorro de pel e uns anteollos dos anos 50. Mirou a miña foto e acto seguido sinalou a miña cara pronunciando nunha voz firme unhas palabras que por suposto tampouco entendín. “A bo entendedor poucas palabras fan falla” pensei, polo que decidín quita-las gafas para que así puidese verme mellor. Mirou alternativamente a cara e a foto do pasaporte unhas 5 ou 6 veces, e cando rematou o escaneo facial, fixo un xesto enérxico lateral co seu pescozo para que marchase, devolvéndome o pasaporte con tanta forza que o tirou ó chan. “Me cago en túa nai cabrón”, murmurei apretando os dentes. Non escoitei desculpa algunha.

Agora xa un pouco máis aliviado e tranquilo, percorrín o corredor que levaba de volta ó autobús; escoltado por suposto por militares a ámbolos dous lados.

Xa en patria rusa, subimos ó autocar e emprendémo-lo noso camiño cara a antiga capital do Imperio (San Petesburgo). De súpeto e como aparecido da nada, un “primo” do primeiro garda asomou e comprobou de novo un por un a validez dos sellos dos pasaportes que acabaramos de obter. Mesma actitude, mesmo escenario e mesmo resultado; esta vez xa menos sorprendidos que a primeira.

Cando parecían ter acabado tódolos controis... outro máis! Pero cando vai acabar isto? preguntabámonos todos. A xente desesperábase pero seguía mantendo a compostura pese ó excesivo número de controis. Non podo comprender como no mundo en teoría global e internacional no que vivimos hoxe en día pode haber tanta desconfianza e trabas á mobilidade. Incrible o que alí vin.

Tras dúas horas e media de trámites burocrático/militares, era xa hora para as bromas. Albert lanzou a primeira “puñalada” que acabaría nunha discusión posterior entre cidadáns españois na que por suposto non entrei: así deberíamos de poner nosotros en Cataluña y Galicia controles verdad Juan?

Primeira parada no territorio ruso: unha... ¿área de servicio? Iso dixeron que era, pero aínda agora estou tratando de buscarlle algún parecido co que nós entendemos por iso, sen éxito. De súpeto... aparece unha furgoneta, baixa un vello de a penas un metro e medio de altura e abre a maleta. Podemos observar coa boca aberta centos de botellas de vozka, paquetes de tabaco, etc. Segundos de incredulidade e dúbida, tralos que a xente se abalanza sobre o vehículo e comeza a merca-las primeiras provisións para o longo traxecto que nos espera...

Agora mesmo escribo o primeiro bocexo desta entrada enriba dunha almofada. Os abundantes e frecuentes baches da estreira estrada pola que circulamos non me permiten escribir todo o comodamente que eu desexase. Ó meu redor e dende hai máis de dúas horas, só pinos e máis pinos adobados con algunha que outra aldea perdida terceiromundista. Sen dúbida que as primeiras horas en terras rusas non fixeran senón sorprenderme. Veremos qué nos espera no resto da viaxe...